|
|
|||
versie: 22 april 2016
 Online periodiek voor droge feiten | inleiding | voorpagina De Zaak WNC --------------------- Beeldvorming In de loop der jaren is er veel over Marco's dood gespeculeerd. Dit werd vooral veroorzaakt door het agressief hameren op de zelfmoordtheorie vanuit krakerskringen.¹ Het gespeculeer werd verder in de hand gewerkt door journalisten die wilde verhalen verspreidden. Al een paar dagen na Marco's mysterieuze dood publiceerde dagblad De Waarheid het verhaal dat Marco door Z-siders vermoord zou zijn – op basis van een op niets gebaseerd gerucht. Een van de grotere publicaties is een paginagroot artikel in de Drents Groninger Dagbladen van 12 juni 1999, waarin journalist Abe de Vries een ex-medewerker van de Criminele Inlichtingen Dienst opvoert, die beweert dat Marco door twee politie-infiltranten in het kraakpand vermoord zou zijn. Hoewel De Vries expliciet meldt dat zijn bron bij politie en justitie als uiterst onbetrouwbaar bekend staat, weerhoudt dat gegeven hem er niet van een paginagroot verhaal aan de fantasieën van deze man te wijden, onder de kop 'Spionnen onder de krakers.'²
Eerder in 1999 verscheen in Vrij Nederland (VN) een lang artikel, geschreven door twee journalisten met hun roots in de kraakwereld. Onder de titel 'De duivel, het meisje en de dood'³ benadrukken ze de zelfmoordtheorie. Anno 2016 blijkt – bij zorgvuldige lezing – dat ze zich voor hun onderzoek gebaseerd hebben op aantoonbaar onjuiste informatie. De incidentele conflicten tussen Z-siders en krakers worden opgeblazen tot 'een constante staat van oorlog'. Twee vrouwen uit de kring rond Karin P. krijgen alle ruimte om Marco's moeder zwart te maken. De VN-journalisten verbazen zich er hogelijk over dat politie en justitie hen niet stante pede allerlei daderinformatie willen geven – dit op een moment dat het onderzoek juist heropend wordt en het dus niet meer dan logisch is dat het vrijgeven van die informatie het onderzoek zou hinderen. Dieptepunt in dit stuk is een passage waar de journalisten in het hoofd van Marco kruipen, en fantaseren wat hij in de laatste minuten van zijn leven gedacht en gedaan zou hebben. Een mea culpa quoque is hier evenwel op zijn plaats: eind 1998 of begin 1999 werd ik door Natasha Gerson benaderd voor het VN-artikel. Ze wist dat ik in 1990 in de Groninger undergroundscene actief was. Omdat ik nooit geloof gehecht heb aan de zelfmoordtheorie, Marco gekend heb, mensen kende die mogelijk meer konden vertellen en benieuwd was naar een antwoord op de vraag wat Marco nu echt was overkomen, werkte ik aan dit artikel mee. Ik leverde een portretfoto van Marco en bracht de journalisten in contact met één van de ex-WNC-bewoners. Kort voor de publicatie belde Gerson me en vroeg me of ze me een uitspraak mocht toeschrijven, namelijk dat ik ervan overtuigd was dat Marco zelfmoord had gepleegd. Ik antwoordde dat ik zoiets niet kon zeggen, omdat ik simpelweg niet wist wat er gebeurd was. Toen vroeg ze me of ik akkoord ging als ze me liet zeggen dat het waarschijnlijk zelfmoord is geweest. Ik stemde daar in toe – niet beseffend dat ik daardoor meewerkte aan het in stand houden van de zelfmoordtheorie. Ze vroeg me ook of ze me een door haar bedachte passage in de mond mocht leggen. Dat was dit:
Ik had natuurlijk moeten weigeren dat dit aan mij werd toegeschreven. Het is een domme fout dat ik toen 'ja' heb gezegd en daarmee onbedoeld heb meegewerkt aan de instandhouding van de zelfmoordmythe. Dit spijt me oprecht. De zelfmoordmythe Dat de leugens van Karin P. over Marco's dood door andere, onwetende WNC-bewoners geloofd werden is te begrijpen. Veel bewoners wisten dat Marco in de dagen vlak voor zijn dood suïcidaal gedrag had vertoond. Sommigen hadden hem op straat zien liggen, telden één en één op kwamen tot de conclusie dat hij van het dak gesprongen moest zijn. Ook konden ze zich simpelweg niet voorstellen dat ze door medebewoner Karin over de omstandigheden rond Marco's dood werden voorgelogen. Onder de WNC-bewoners leefde een sterk groepsgevoel, met een hoge 'wij tegen de rest van de wereld'-mentaliteit. Binnen de toenmalige Nederlandse kraakscene, in feite een losvaste verzameling jongeren, zonder vaste overlegstructuren, zonder heldere, laat staan haalbare politieke idealen, kwam een zelfmoord beter uit dan een onderlinge moord. Door eigen wangedrag was de sympathie voor krakers in het algemeen sterk aan het teruglopen. Daarom werd in de alternatieve media geloof gehecht aan de zelfmoordmythe. Wie waagde die in twijfel te trekken kon op hoon rekenen.4 Noten ¹ Onderzoek naar mysterieuze dood Marco Lupi stukgelopen op stilzwijgen oud-WNC-krakers. Pas na negen jaar spreekt justitie met kroongetuige 'Satan' in Berlijn. Groninger Gezinsbode, 11-06-1999. |
|||
